ملای روم و فرادرمانگری

هوالحق
مولانا در هشتصد سال پیش چنین سروده است:

حکیمیم طبیبیم ز بغداد رسیدیم
بسی علّتیان را ز غم باز خریدیم
سبل های کهن را غم بی سر و بن را
ز رگهاش و ز پی هاش به چنگاله کشیدیم
طبیبان فصیحیم که شاگرد مسیحیم
بسی مرده گرفتیم در و روح دمیدیم
بپرسید از آنها که دیدند نشان ها
که تا شکر بگویند که ما از چه رهیدیم
رسیدند طبیبان ز ره دور غریبان
غریبانه نمودند دوا ها که ندیدیم
سر غصّه بکوبیم غم از خانه بروبیم
همه شاهد و خوبیم همه چون مه عیدیم
طبیبان الهیم ز کس مزد نخواهیم
که ما پاک روانیم نه طمّاع و پلیدیم
مپندار که این نیز هلیله ست و بلیله ست
که این شهره عقاقیر ز فردوس کشیدیم
حکیمان خبیریم که قاروره نگیریم
که ما در تن رنجور چو اندیشه دویدیم
دهان باز مکن هیچ که اغلب همه جغدند
دگر لاف مپرّان که ما باز پریدیم